Słowo mentor ma w języku polskim wiele określeń bliskoznacznych, najbardziej rozpoznawalne to: nauczyciel, autorytet, opiekun, przewodnik, pedagog, edukator, dydaktyk, instruktor, opiniodawca, doradca, promotor, protektor, mecenas, wychowawca, ekspert, trener, powiernik i inne.

Trzy główne zadania mentora to uczenie, przewodzenie oraz inspirowanie. Zadaniem mentoringu jako metody jest wyposażenie ucznia (klienta) przez nauczyciela-praktyka (mentora) w nowe kompetencje, a także ich skuteczne wyćwiczenie, do takiego poziomu, w którym uczeń stanie się samodzielny w danej dziedzinie, a tym samym zdolny do osiągania ponadprzeciętnych rezultatów. Zadania mentoring idą zatem jeszcze dalej niż opanowanie danej dyscypliny. Uczeń ma nie tylko działać samodzielnie w oparciu o nowe kompetencje, ma również rozwijać już istniejące by uzyskiwać lepsze od standardowych wyniki. Wynikowość jest zatem immanentną cechą mentoringu. Liczy się wynik, który uzyskuje klient.

Mentoring w odróżnieniu od innych, zbliżonych dyscyplin (np. coaching, tutoring, doradztwo) oparty jest na osobistej praktyce mentora, który przy pomocy określonych i sprecyzowanych metod przekazuje swoje doświadczenia uczniowi. To mentor decyduje o wyborze tych metod i stylu pracy oraz dostosowuje je do początkowych kompetencji ucznia.

PRZYKŁADOWE CELE:

SCHEMAT PRACY: